Kapı

Çok kapılar çaldım ama  sanırım en yanlışı sesin ki idi.

Açılmayacak kapıyı zorladım, içeri girmek için ne boşa harcanan nefesler verdim ben.

Ben hiç kapı önlerinde uyuya kalmadım, açılmayan kapıların zillerinin uğultusu olmadı kulaklarımda.

Her gün dönüp gitmek işin ayaklandım, her seferinde yenildim ve gene kapıyı çaldım. Açılmadı.

Kölelikten bir adım öteye gitmezdi bende ki.

Direnmek alışkanlık , âmâlık ezberletilmiş gibiydi.

Her çıkıntısını ezberlemiştim artık kapının, her eşik kıpırtısı, yürek kıpırtısına dönüşmüştü.

Kapımı aralandı yoksa?

O gıcırtı sesi miydi ?

Ve gitme vakti geldi..